รีวิวภาพยนตร์เรื่อง The Tomorrow War

ภาพยนตร์เรื่องแรกของ Chris McKay ในฐานะผู้กำกับคือ The Lego Batman Movie ภาพยนตร์ที่ตัดราคาซูเปอร์ฮีโร่ที่จริงจังที่สุดในตัวเองของ DC อย่างสนุกสนานโดยทำให้เขากลายเป็นของเล่นพลาสติกที่กินกุ้งมังกรในไมโครเวฟด้วยเส้นเช่น “ฉันมีหน้าอกขนาดใหญ่และเก้าตัว -หีบห่อ.” มันเป็นภาพยนตร์แอนิเมชั่น – สำหรับเด็ก! — แต่งด้วยล้อเลียนและเสียดสี ภาพยนตร์ไลฟ์แอ็กชันเรื่องแรกของ McKay ไม่ใช่เรื่องเดียวกัน แต่เป็นภาพยนตร์ไซไฟแอ็กชันไซไฟขนาดใหญ่ที่ผิดพลาดและเต็มไปด้วย CGI ที่ทำงานภายในรูปแบบมากกว่าที่จะอยู่ภายนอก สงครามในวันพรุ่งนี้ไม่ได้ปราศจากอารมณ์ขันอย่างสิ้นเชิง แต่ด้วยฉากแอ็คชั่นที่มีเสียงดังและอวดดี

มันให้ความรู้สึกกว้างขึ้น ซึ่งสร้างขึ้นสำหรับผู้ชมในวงกว้างที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ในลักษณะที่อาจทำให้พวกเขาแปลกแยกโดยไม่ได้ตั้งใจ สัญลักษณ์ของความตึงเครียดนี้คือ Chris Pratt ซึ่งมีตัวละครเป็นดาราแอ็กชันที่ไม่ธรรมดาอีกต่อไป: ตัวหนา อ้วน และแกร่ง แน่นอน แต่ขาดสิ่งใดที่โดดเด่นหรือน่าสนใจสำหรับเราที่จะอยู่เบื้องหลัง แพรตต์ขายอดีตทหารของตัวละครของเขาได้อย่างง่ายดาย (ทำให้นึกถึงบทบาทแรกของเขาใน Zero Dark Thirty) แต่ไม่เคยโน้มน้าวใจในอาชีพภายหลังของเขาในฐานะครูสอนวิทยาศาสตร์ที่โง่เขลา เมื่อเขาได้รับอิสระบังเหียนเพื่อหักคิ้วที่ฉลาดและโค้งในจักรวาล Guardians เขาเป็นคนไฟฟ้า เมื่อเขาเป็นคนตรงๆ อย่างมีประสิทธิภาพ ในขณะที่เขาอยู่ที่นี่ ความสามารถพิเศษตามธรรมชาติของเขาก็ดูจืดชืดไปเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าจะมีความไม่แน่นอนในแง่ของโทนเสียงที่จะตี ในบางครั้ง มันเป็นเรื่องที่ทำให้หายใจไม่ออก: แพรตต์ต้องเผชิญกับปัญหาพ่อเพื่อสร้างแรงจูงใจทางอารมณ์สูงสุด ราวกับว่าการสูญพันธุ์ของมนุษยชาติไม่เพียงพอที่จะพาเขาออกจากเตียง บทสนทนามาถึงเรื่องเดิมๆ (“คุณกับฉัน… เราจะกอบกู้โลกนี้ — ไปด้วยกัน” แพรตต์พูดจาคร่ำครวญ ณ จุดหนึ่ง) โดยที่ไม่เคยจัดการประชดประชันหรือการตระหนักรู้ในตนเองในเรื่องเชื้อ

ในบางครั้ง บางทีอาจรู้ตัวว่าเผชิญหน้ากันอย่างไร การบรรเทาความขบขันบางส่วนก็ถูกใส่เข้ามา จากนักแสดงที่มีความสามารถ แต่ให้ผลลัพธ์ที่หลากหลาย Sam Richardson จาก Veep และ I Think You Should Leave Fame นำความหวานแบบลูกสุนัขมาสู่ Charlie เพื่อนสนิทของเขา (“ฉันคิดว่าเราจะเป็นเพื่อนสนิทกัน” เขากล่าวกับตัวละครของ Pratt อย่างจริงจัง ณ จุดหนึ่ง) และมันก็ รีเฟรชอย่างปฏิเสธไม่ได้เมื่อเห็นประเภทเบต้าที่ไม่ใช่ทหารถูกเกณฑ์เข้าสู่สงครามในอนาคต แต่อัตราการพลาดของอารมณ์ขันนั้นต่ำจนน่าตกใจ