รีวิวภาพยนตร์เรื่อง Our Father (2022) – พ่อของเรา

“พ่อของเรา” ของผู้กำกับ Lucie Jourdan ซึ่งเป็นสารคดีที่น่าหงุดหงิดและน่าเบื่อ พาดหัวข่าวสำหรับการเต้นอันน่าทึ่งของแพทย์ด้านการเจริญพันธุ์ในอินเดียแนโพลิสซึ่งผสมเทียมผู้หญิงจำนวนนับไม่ถ้วนด้วยสเปิร์มของเขา โดนัลด์ ไคลน์ แพทย์ที่เป็นปัญหาไม่ได้ขออนุญาตผู้หญิง พวกเขาดำเนินชีวิตต่อไปโดยเชื่อว่าพ่อของลูกเป็นนักศึกษาแพทย์นิรนามหรือสามีของตน หลายทศวรรษต่อมา ผ่านการทดสอบดีเอ็นเอ 23andMe เด็กๆ ที่โตแล้วไม่เพียงแต่ค้นพบพี่น้องที่ไม่รู้จัก แต่ยังเรียนรู้ว่าไคลน์คือพ่อของพวกเขา ภาพยนตร์เรื่องนี้เล่าผ่านสายตาของจาโคบา บัลลาร์ด เพราะผมสีบลอนด์และดวงตาสีฟ้าของเธอ ในครอบครัวที่มีผมสีน้ำตาลเข้ม เธอมักจะสงสัยเกี่ยวกับที่มาของเธออยู่เสมอ หลังจากใช้ 23andMe เธอพบพี่น้องร่วมสายเลือดอีกเจ็ดคน และเริ่มเชื่อมโยงจุดต่างๆ เข้าด้วยกัน ในที่สุดก็เป็นหัวหอกในการค้นหาพี่น้องคนอื่นๆ

ความลับที่ลึกและมืดมนยิ่งขึ้นก็ถูกเปิดเผยเช่นกัน เช่น วิธีที่แพทย์จะแอบเข้าไปในห้องทำงานของเขาเพื่อช่วยตัวเอง ในขณะที่คนไข้หญิงของเขานั่งสิ้นหวังและอ่อนแอ—ทั้งทางอารมณ์และทางร่างกาย—ในห้องที่อยู่ติดกัน เรื่องนี้มีความพิลึกโดยธรรมชาติ ปรุงสำเร็จเพื่อทำให้ท้องปั่นป่วน แต่ Jourdan ใช้เทคนิคที่ถูกแฮ็ก ซึ่งมักจะบ่อนทำลาย และที่เลวร้ายที่สุด ยังทำให้อาชญากรรมเหล่านี้ไม่น่าสนใจ ตลอดทั้งสารคดี ตัวเลขต่อเนื่องจะติดตามจำนวนเด็กที่บัลลาร์ดค้นพบ เป็นเบรดครัมบ์ที่จำเป็นสำหรับผู้ดู อย่างไรก็ตาม

ส่วนที่ไม่จำเป็นนั้นเกิดขึ้นจากเสียงผู้ชายครางเมื่อใดก็ตามที่จำนวนเพิ่มขึ้น ในภาพยนตร์ที่ผลิตโดย Blumhouse แน่นอนว่าเสียงประกอบมาจากความคิดสยองขวัญ แต่ในสารคดีเกี่ยวกับผู้ชายช่วยตัวเอง มันไม่อร่อยเลย จอร์แดนพยายามดิ้นรนเพื่อให้เรื่องราวโศกนาฏกรรมที่ชายหญิงเหล่านี้แบ่งปันให้หายใจ คะแนนที่ขรุขระและน่าขนลุกช่วยเพิ่มอารมณ์และน้ำเสียงที่ไม่จำเป็นและเอาแต่ใจในการเล่าเรื่อง ฉากที่บัลลาร์ดสวมชุดฮู้ดสีแดงวางอยู่เหนือคอมพิวเตอร์ของเธอเป็นเว็บของเอกสารและรูปถ่ายรอบตัวเธอ ใกล้เคียงกับความขบขันมากกว่าจริงจัง และการแสดงซ้ำที่ชัดเจนของนักแสดงที่เล่นไคลน์ในฉากที่มีบัลลาร์ดในชีวิตจริงนั้นดีที่สุด มือสมัครเล่นที่เลวร้ายที่สุด ในทุกๆ ทาง Jourdan ตั้งใจแน่วแน่ที่จะผลักไสอาชญากรรมนี้ให้เป็นสารคดี TruTV ที่ไม่มีรสนิยมที่ดี